12.5 jaar getrouwd

En dan is het al weer bijna zo ver, 12,5 jaar getrouwd!
We trouwden 15 december, een koude dag maar de zon scheen en er lag een laagje sneeuw.
Ik in mijn witte jurk met grote hoed en Jan in zijn pak zonder strop want daar moest ie niks van hebben;))en nog niet.
We trouwden uit het ouderlijk huis, en spraken de woorden: "Ja, ik wil."
Daarna gingen we op huwelijksreis naar Friesland.
Een schattig boerderijtje met een bedstee en balken en alles wit van de sneeuw.
Met veel plezier denk ik er nog aan terug.
We betrokken een flatje, werkten de hele week en dachten nergens over na.
Zagen we een waterbed;" oooh wat leuk das echt wat voor ons"
We knorden rond in een oude Kever, Jan had zn Fordje nog en kocht voor  mij ook nog een "koektrommeltje" voor 500 gulden.
Na twee jaar verhuisden we naar een gewoon huis met tuin, heerlijk vond ik dat. De deuren s'morgens vroeg open gooien en dan op je blote voeten door het gras de was buiten hangen...
In 2004 kwam onze eerste dochter en in 2006 de tweede. Wat was ik blij met onze meiden, maar wat een verantwoording. Ik ging nadenken. Hoe deed mijn moeder dat met 7?
Ze zei altijd tegen mij: "Je krijgt ze niet tegelijk", nee dat niet, maar dan nog.
Was de maatschappij echt zoveel anders toen, of lagen de prioriteiten anders?
Ik ben er nog steeds niet uit.
Ik miste het werk wat ik had opgezegd en had totaal geen ritme.
Maar ik leerde ook heel veel. Eigenlijk moet ik zeggen: "God was mijn grote leermeester".
Want ik was flink ontevreden en de hormonen deden daar ook geen goed aan.
Ik was echt depressief, denk ik achteraf. Nam de telefoon niet op, liet alle gordijnen dicht, hing maar een beetje voor de tv en dacht:"Ok, dit is het dus, om een kind op te voeden".
Allerlei dingen uit mijn jeugd kwamen boven die ik een plek moest geven.
En langzaam leerde ik en ik leer nog steeds. Het liefhebben van jezelf is niet zomaar iets.
Ik bedacht me dat het nog best wel moeilijk is om je man en kinderen onvoorwaardelijk lief te hebben en dan ook nog te bedenken dat God onvoorwaardelijk van mij hield? Ik mopperde maar een eind weg op dat eeuwige huishouden waar nooit een eind aan scheen te komen.
Als ik nu terug kijk vond ik het de meest diepe periode maar durf ook te zeggen de meest mooie.
God gaf rust en vrede in mijn hart. Hij verhoorde gebeden op Zijn manier en niet hoe ik het Hem voorschreef. Hij leerde mij dat Hij mij had uitgekozen en me deze kinderen toevertrouwde. Ik begon het belang van het aan Zijn voeten brengen in te zien. Ik schreef de dingen op zodat ik overzicht kreeg.
We wisselden van kerk maar merkten dat een relatie met God niet zozeer daar van af hoeft te hangen, en zo zijn we nog steeds op weg. We lopen, struikelen soms, maar altijd is daar die genade van God geweest.
Ik weet nog toen we gedoopt zijn in 2007 dat we samen met de gemeente zongen:
Genade, zo oneindig groot.
Dat ik, die't niet verdien
het leven vond, want ik was dood
en blind, maar nu kan 'k zien etc


En zo is het nog steeds.
God geeft genade in Zijn Zoon Jezus.
En Jezus heeft de Trooster achtergelaten, zodat we niet alleen zijn.
Nu ik dat steeds beter begrijp, ervaar ik Zijn vrede in mijn hart.
Ik kies ervoor , ook als ik twijfel woorden van leven uit te spreken.
De bijbel te lezen en geloven hoe Hij over mij denkt.
Daar lees ik :"Ik koester gedachten van vrede over jullie, om jullie een hoopvolle toekomst te geven"
"Ja, ik wil", waren onze woorden 12,5 jaar geleden
En nu, zoveel ervaringen en jaren meer:"Ja, ik wil", want het is door Zijn genade, Hij die ons bij elkaar bracht. Hij die een plan heeft met ons leven. Hij die ons elke keer weer oprichtte van de peilen van de boze en uit ons eigen hart.
De verliefdheid en onbezonnenheid is overgegaan in een houden van en een diepe kameraadschap.
Dat ik, die blind was en niet kon zien, genade vond, vind ik nog elke dag een WONDER!!!