onze stad

Vanuit de binnenstad ga ik weer richting huis.
Het regent pijpenstelen en ik heb geen regenkleding bij me, optimistisch als ik ben...
De buien radar gaf pas vanaf 16uur bewolking aan.
De vrouw waar ik werk biedt me haar regenjas(lees lange beige jas)aan en haar geruite regen hoedje.
Het hoedje accepteer ik en we lachen om het resultaat(erg charmant, heus)
Op de fiets moet ik met een hand het hoedje vasthouden want het dreigt steeds weg te waaien.
Tenslotte prop ik het in mn mand.
Onderweg zet ik er stevig de spurt in, en hou me voor: blijven lachen, het meeste valt ernaast.
Bij een stoplicht stop ik naast een vriendelijke oudere man. We houden een praatje en we missen allebei onze handschoenen. "Maar", zegt hij, "we laten ons niet kisten, we zijn tenslotte echte Hollanders".
Nou, zo voel ik me inderdaad. Vastgeplakte haren rondom mn hoofd, een jas die niet meer echt waterdicht aanvoelt en koude handen. ''Mij krijgen ze er niet onder, denk ik". En geheel tegen mn gevoel in fluit ik een deuntje, en zit grijnzend op de fiets. Vanuit de bus, die spetterend voorbij raast, en een grote plas water het fietspad opstuift, staren allerlei gezichten me aan. Mijn grijns wordt nog groter. want in zo'n muffe bus met beslagen raampjes is nu wel het laatste waar ik in wil zitten. Bijna thuis zie ik een gezinnetje. Moeder met blote benen in hoog-gehakte slippers, een vader sjagarijnig in zn slobberbroek en een huilend kind dat woedend haar fiets op de grond gooit terwijl haar vader tekeer gaat tegen zijn vrouw en haar. Zo'n beeld blijft hangen. "'Waarom fiets ik door", denk ik. "Stap af en geef die ...een paar stompen bovenop zijn schreeuwlelijke mond en dat meisje neem ik mee naar huis."
Tegenover zie ik een scootmobiel met breedgerande hoed erin, al bellend midden op het fietspad.
"Wat een stad "denk ik. ''Heer, u houdt van die mensen". Zegen ze". Ja, zo rijd ik vaak door de stad. Ik zegen de drugverslaafden, die ik op alle hoeken zie. Ik zou willen weten wat er achter de voordeuren gebeurd. Maar als ik zo'n tafereeltje op straat zie, wil ik dan weten wat er achter de voordeur gebeurd?
Pas was op het nieuws dat in Dordrecht de meeste kinder mishandelingen voorkomen(geregistreerd)
En toch...ik hou van deze stad. Ik, het dorpsmeisje, van oorsprong een Zeeuwse. Ik hou van de diversiteit.
Van de kleurrijkheid, van de oude binnenstad, van de Biesbosch. En ik weet zeker: "God heeft ook deze stad op het oog.
Laten we de krachten als gemeente van God nog meer bundelen
en uitstappen voor deze stad. Dat is mijn verlangen. De mensen zijn te kostbaar om verloren te laten gaan.

Zo, ik ben weer thuis, op naar school om de meiden te halen. Ik zie al weer uit naar mn fietstocht volgende week...