Samen één.

Het was C.S.Lewis die schreef: “De werkelijkheid is, in mijn ervaring niet alleen complex, maar ook vaak vreemd en wonderlijk. Ze is niet keurig, of voor de hand liggend, je zou het zelf nooit bedacht hebben. 
Dat is één van de redenen waarom ik achter het Christelijk geloof sta. Het vertoont juist die eigenaardige eigenschappen die ‘echtheid’ kenmerken.”
Vaak denken we bij theologie aan denken over God, Christus en de Bijbel op een manier die alles kloppend maakt en in een systeem past. Tegelijkertijd is onze ervaring vervolgens dat de kern van het christelijk geloof daarmee lijkt te verdwijnen.

Ik vind dit een mooie uitspraak!
Alles is niet altijd zwart-wit en voor de hand liggend. Alles past niet altijd sluitend in het vaak zelfbedachte systeem van de kerken. Het gaat om persoonlijke relatie met God en jouw medemens.
Als de wereld ziet dat er liefde is onder elkaar zal ze Jezus willen volgen.
Dus..altijd maar water bij de wijn doen en de bijbel niet aan het woord laten?
De bijbel heeft ALTIJD het laatste woord, Maar hoeveel interpreteren we door onze eigen bril om maar die ander te veroordelen? Als mensen misschien wel te hoge lasten op je hebben gelegd vanwege misbruik van datzelfde woord, hoe ga je daar dan mee om? Vertrouw dan op Zijn genade en trouw.
Ik spreek steeds meer christenen die niet meer in een systeem passen. Ik geloof namelijk dat we daar ook niet voor zijn gemaakt. Opgesloten in een gebouw, lopend over de eigen dijken om die eigen dijken in stand te houden en het daar ook erg druk mee hebben.
Persoonlijk geniet ik het meest van de ontmoetingen met andere christenen, buiten het systeem om.
Ik noem dat "gemeenschap der heiligen"
Daar ontmoet je elkaar door het verzoenend werk van Christus, daar heb je alleen de bijbel. daar vindt je elkaar.
En dan is het opgaan naar God's huis een goede gewoonte, maar daar hangt Het Leven niet vanaf.
Hoe vinden jullie het om met anderen samen te komen in de "huiselijke kring"?