Depressionisme

"Hallooo, hoe gaat het met je"?, riep een tegemoetkomende moeder op de fiets me toe.

"Goehoed", riep ik terug..wat had ze anders willen horen, en bedacht me dat ik moest zeggen :
"Ik mag niet klagen".
Gisteren keek ik namelijk naar DWWD en hoorde de filosoof het verschil uitleggen tussen een pessimist en optimist. Eigenlijk ontvluchtten ze allebei de werkelijkheid, zo begreep ik. Maar depressionisten hebben van alles een beetje en daarom moet je oefenen om te zeggen : " Ik mag niet klagen" ipv alles gaat goed of alles gaat slecht. "Hé, had ik dat nou toch eerder geweten....
Ik vind mezelf namelijk nogal optimistisch maar dan toch wel met een hoop maarren en analitische kijk op de dingen. Misschien ben ik gewoon nuchter.
Afijn, in de vakantie, waar je tot rust hoort te komen, wilde ik eigenlijk al na drie dagen naar huis.
Niet omdat het stekkie niet mooi was, de natuur in Saarland is prachtig en uitkijkend vanaf het balkon midden in de natuur, heb je toch niks te klagen. Maar misschien herkennen jullie dat wel(vooral de vrouwen)dat je dan zo lekker over alles kan nadenken, op afstand.
Dus toen mijn oudste dochter (mede door haar asperger) haar draai niet zo vond en niet net zo als vorig jaar lekker met de boer mee ging op de tractor en dieren eten geven, had ik het he-le-maal gehad. Heel het jaar er naar toe geleefd en uitgekeken om ook even een uurtje met een boek te zitten aan het eind van de dag.
Ja, mijn eigen uitzien viel in duigen en ik bekeek alles van de sombere kant en ging een lekker potje huilen, daar wordt je namelijk blij van;)
Maar mijn man zei: " Je gaat gewoon even lekker wandelen in je eentje". Daar heb ik nog een uur over gedaan(ja maarre...) om vervolgens de stoute wandelschoenen aan te trekken.
Ik liep achter de boerderij over het pad tussen bomen afgewisseld met korenvelden en stopte bij zo'n heerlijke ligbank. Niet dat ik er zo ontspannen op lag hoor, maar het uitzicht was prachtig en ik bracht al mijn waaroms bij God. Omdat ik wat minder in het zicht wilde zitten zocht ik een boompje uit, zodat de sporadische wandelaar mijn tranen niet zou zien. Ik begon te zingen, zingen werkt voor mij zo bevrijdend en je maakt ook nog eens God groot. meestal trek ik in zo'n bui alle "zielige" psalmen uit de kast.
"Uit diepten van ellenden roep ik tot U, o God"  tot de opwekking "U maakt mij vrij". Van lieverlee scheen de zon steeds meer en ineens sprak God tot mij. Niet rechtstreeks maar ik zag als het ware Jona zitten onder zijn boom , nadat God hem toch geholpen had. En hij mopperde.
Ik keek naar het bladerdak boven me, en bedacht dat het toch wat zou zijn als de bladeren ineens eraf zouden vallen omdat er een worm kwam. "Vader, maar ik mopper toch niet.", vroeg ik. "Nee, kind, maar ga nou es danken voor de dingen die er zijn." Ik begon te danken en was blij dat die lijst gelukkig langer was dan de "klaaglijst".
Onstrest liep ik even later weer terug. "Here U bent mijn herder, mij ontbreekt niets".
En ik beloofde dat ik wat minder lang zou wegblijven bij mijn Vader. "Niet zo optimistisch", sprak mijn Vader, "blijf maar gewoon nuchter en laat Mijn Leven door je heen schijnen." "Oeps, ik hoop dat het lukt", sprak ik pessimistisch en bedacht dat het advies om te zeggen dat je niet mag klagen nog zo gek niet is.
Vader vandaag bedank ik u voor mijn kinderen en man
Voor onze gezondheid
Voor eten op de plank
Voor het werk dat we hebben
Voor het fijne huis waarin we wonen
Voor de vrijheid om U te dienen
Dank u dat ik, hoe ik mij ook voel, bij U tot rust kom