Slavernij

"En toen voerde God hen weg uit de slavernij van Egypte..."
Vanmorgen had ik mijn opa van 88 aan de lijn. Oma van 86 ligt in het ziekenhuis.
"Ja, kind we worden ouder, ons leven loopt af."
"Bent u bang, opa?",vraag ik.
Er komt een onsamenhangend antwoord dat Paulus de goede strijd heeft gestreden.
"En u, opa, heeft ú de goede strijd gestreden?", vraag ik...
"Ach", antwoord hij, " het is voor weinigen weggelegd".

Ik probeer nog te zeggen dat Paulus ook vroeg of God zijn ongeloof te hulp wilde komen.
"Nou meisje, we gaan ophangen", zegt hij. En we hangen op.
Ik blijf achter met een verdrietig gevoel. "LEUGENS,LEUGENS, GELOOF JE", zou ik willen roepen.
Maar wie luistert er naar iemand die in hun ogen ver van het paadje af is.
Ze kiezen voor de slavernij en vinden het "lief bedoeld", als je een kaartje stuurt met woorden van vrijheid.
Het maakt mij verdrietig, boos, machteloos. Ze gaan zo de eeuwigheid tegemoet met al hun kennis en keurige leven.
Ik denk aan de buurman van verderop. Een man met beginnende alzheimer, die regelmatig aanwipt voor een bakkie. Vorige week was hij weer thuis uit het ziekenhuis en ik vraag of hij nog troost heeft gehad uit de bijbel, die we hem gaven in het ziekenhuis. Hij begint te huilen.
"De Heer is mijn herder, mij zal niets ontbreken", zegt hij. Ik ben er door geroerd en denk aan de keer dat hij meeging naar de bidstond en voor het eerst avondmaal vierde. En vraag me af waarom de één het wel aanneemt en de ander niet. En denk aan de tekst: Velen zijn geroepen, maar weinig uitverkoren.
Altijd loopt het weer vast op die uitverkiezing. Mensen hebben zichzelf uitgesloten want ze gaan gebukt onder een juk van slavernij en bedenken niet om zelf ook eens te kijken wat er in de bijbel staat.
Keurig wordt 3x per dag bij het eten gelezen en zondags de preek aangehoord. En op oudejaarsavond met galmende stem psalm 90 of 91 gelezen, alsof dat het enige gedeelte is om voor te lezen...
Mensen onder een slavenjuk hebben veel liefde nodig, want ze weten niet wat het is om oprecht de Liefde te ontvangen. Ze zijn zo zondig, maar als je door vraagt weten ze vaak niet om welke zonden het gaat.
Ze zijn druk met veroordelen van anderen, en daarom kunnen ze God's genade wellicht niet ontvangen.
Liefde is zo moeilijk te geven als er geen ontvanger is. Juist je familie gun je het beste, toch?
Daarom blijf ik vertellen. Vertellen wat God doet in míjn leven. Ook al weet ik dat ze er weinig van geloven. Ik blijf God groot maken. Want Hij verdient het. Zijn offer afwijzen raakt mij persoonlijk.
Omdat ik weet hoe ik zijn verlossing nodig heb. Elke dag, ieder uur.
En nee, dat zie je niet altijd aan de buitenkant. Maar ik mag hopen dat we God verder laten komen dan ons keurige uiterlijk. Dat hij een kijkje mag nemen hoe ons hart is. Dat mijn juk Zijn juk is geworden.
Dat is pas vrijheid!!!