Na een dag waarin vooral het gekibbel blijft hangen en ik het ene slingerende troepje na het andere opruim zie ik weer zo'n jumbo ballon.
Ongemerkt gaan die dingen altijd mee naar huis en vervolgens liggen ze op plekken waar je je benen er bijna over breekt.
Ik neem een besluit en besluit de ballon te laten knallen. PAAAAAAANGGG echoot het in de gang.
Ik zit nog maar net op de wc als de deur openvliegt en 2 gezichtjes mij vragen wat DAT toch was.
Ik trek een lip en probeer zo sip mogelijk te kijken.
"Ik stootte mijn hoofd..." "Ohhh mam, laat es kijken, nee niks te zien hoor, alleen een beetje rood".
Een aai over mn bol en een kleffe zoen van de ander, hangen ze om mijn nek, terwijl ik "rustig" de blaas probeer te legen...."Gelukkig dat we alleen zijn," denk ik, want dit ziet er niet uit."
Zulke momenten doen mij goed. Af en toe na de zoveelste terechtwijzing, denk ik wel eens: "Grrr....ze luisteren voor geen meter, en het interesseert ze allemaal geen fluit". Jaaaah, diepe gevoelens van zelfmedelijden wellen er wel es op bij mij;)
En dan, op die momenten merk je dat het goed zit. Andersom ook. Mijn oudste zit momenteel helemaal onder de uitslag, nou ik wilde dat ik het zelf had...
Gelukkig hoeven we aan Gods liefde niet te twijfelen, al zijn er momenten geweest dat ik daar ook aan twijfelde. Misschien omdat we thuis een voorwaardelijke God/liefde meekregen.
Daarom vind ik het zo mooi om te zien dat onze kinderen er helemaal niet aan twijfelen of ik wel van ze houd. Ik houd van ze om wie ze zijn, niet om dat wat ze doen. Ook al raak ik soms gefrusteerd, door mijn blijkbaar geringe invloed, ik zie dat de liefde die God voor mij heeft en ik voor Hem, overkomt op de kinderen. En dat vind ik een mooi geschenk.
Laatst had de jongste een tekening gemaakt met een huilend meisje en mij.
"Mam, zei ze, "jij kan mij altijd zo goed troosten."
Het schiet in mijn gedachten en ik neem me voor om de ballonnen voortaan heel te laten.
Ik heb ze he-le-maal niet nodig!!!;))
Zo kun je door 'schade en schande' toch weer 'wijs' worden ..., dat wil zeggen bewust worden van het belang van onvoorwaardelijke liefde. Mooi beeld van hoe God naar ons zal kijken. Hij ziet ook onze 'zonden' en tekortkomingen, maar kijkt verder, zoekt dieper, ziet ons aan in liefde. En rekent ons de liefde van de Zoon aan, als gerechtigheid.
BeantwoordenVerwijderenMooi.
BeantwoordenVerwijderenLiefde kan alleen vóórwaardelijk zijn. Dat is zo mooi aan kinderen. Vandaar dat Jezus ze aanhaalde in zijn voorbeeld. Liefhebben als een kind. Geloven als een kind. Heer, maak ons kinderen. Úw kinderen!
Hans, in het woordenboek staat voor de definitie van voorwaardelijk:waaraan bevredigend voldaan moet worden;
VerwijderenDat is dus voor mij een negatieve voorwaardelijke liefde vanuit het verleden, om aan God ,je ouders of wie dan ook te voldoen, want anders merk je minder liefde. Zou je dat nog iets verder willen uitleggen?Gr. Mirjam
Oeps! Ik bedoelde natuurlijk ÒNvoorwaardelijk.
VerwijderenKinderen stellen immers ook geen voorwaarden. Tenminste, je hebt er 'slimmerds' bij..;-) Maar vertrouwen is waar het om gaat in de liefde, meen ik. Desnoods kinderlijk vertrouwen. Heerlijk toch, die onverwachte opmerkingen van (je) kinderen?
Thankx, ik dacht al dat ik er helemaal naast zat;)
VerwijderenDie opmerkingen zijn echt fantastisch, vanavond nog: Mam, in 1 ding kan ik niet op je rekenen, als jij opruimt ruim je zo goed op dat ik niks meer kan vinden;) (ik heb vandaag de kamers binnenste buiten gekeerd en...heel veel weggegooid haha)
Een mooie conclusie aan het einde van je verhaal!
BeantwoordenVerwijderenDank je, Wil!
VerwijderenHa, grappig verhaal :) Ja we houden onvoorwaardelijk van ze he, al denk ook ik wel eens: 'Waar is het behang?' :) Gelukkig zijn ze ook zo vergevingsgezind naar mij toe - want ik pak het ook wel eens helemaal verkeerd aan!
BeantwoordenVerwijderenPrachtig verhaal uit het dagelijks leven weer Mirjam, je had dominee moeten worden, hahah!
BeantwoordenVerwijderenNou, ik zal je de evaluatie van Agape maar niet sturen;)...
BeantwoordenVerwijderenHi hi, leuk stukje geschreven en wat een mooi compliment van je jongste! Dat moet je koesteren (maar dat doe je al, ook door er leuke stukjes over te schrijven).
BeantwoordenVerwijderen