Welkom op mijn blog
Ik schrijf stukjes over het dagelijkse leven in mijn gezin, op het werk of in de kerk en over de omgang met God.
Mijn verlangen is om je te bemoedigen, aan te vuren en van elkaar te leren.
Veel zegen bij het lezen!

zondag 19 augustus 2012

De trap

Trappen, levensgevaarlijk!
Van de week nog, net de meiden naar boven gestuurd om tanden te poetsen, een bons en een hoop gegil.
Ligt de oudste onderaan de trap, op haar arm. Gillen als een speenvarken.
Ik vertrouw het niet dus "even" een foto maken.
Ondanks de pijn vind ze het reuze interessant.
Als ze dokter ons komt halen, grinnikt ze om zijn hoge stemmetje.
In de wachtruimte vertelt ze me dat het toch maar een fijn dochter-moeder moment is.
De foto's vind ze niet eng, maar leuk dat ze ervan binnen zo uit ziet.
En in de gipskamer vertelt ze dat ze al blauw in haar gedachten had, mocht er toch gips om heen komen.
Naast ons zit een echtpaar van middelbare leeftijd. Zij ligt op een bed.
Hun gesprekken verbazen me, gezien de situatie. "Gaan we wel of niet naar Davos, vrijdag?"
"Nee", zegt de man, "natuurlijk gaan we niet"
Zij legt haar hand op zijn arm en zegt: "Ja, maar dat vind ik zo zielig voor jou."
"We gaan niet", zegt hij bruusk, "hoe moet je eten?"
"We krijgen toch eten, en ik kan toch links eten?"
"Nee, we gaan niet!!!" "Ook niet naar Frankrijk?" Hij kijkt stuurs voor zich uit, terwijl zij met een van pijn vertrokken gezicht toekijkt hoe haar arm aan een ketting word uitgerekt en weer in de goede positie word teruggebracht. Ik vind het bijna zielig, dat ze dat op zo,n moment als dit moeten bespreken.
De zuster zegt: " U kijgt een mooi cd rommetje mee en kan gewoon lekker op vakantie hoor."

Mijn dochter is inmiddels voorzien van een mooi blauw verbandje en springt op.
Ze richt zich op de vrouw en vraagt wat haar overkomen is.
"Gevallen in de douche", vertelt ze. "Nou, ik van de trap, ook niet leuk."
De dokter geeft nog wat instructies en daar gaan we dan tegen middernacht richting huiswaarts.
Ik kijk naar mijn dochter die al zo'n grote woordenschat heeft.
Ze kijkt me aan en zegt: "Ik weet niet mam, maar ik voel me net een beetje klein nu."
Glimlachend leg ik een arm om haar schouder en bedenk dat dit toch maar mooi een moeder-dochter moment is...

3 opmerkingen:

  1. Oh gut toch, en kijk ze eens lachen op die foto! Nou, hopen dat het snel weer beter is, is ze linkshandig?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Gelukkig rechts, geloof me, ze geniet van alle aandacht. Dat doek staat al vol met handtekeningen;)

      Verwijderen
  2. Wel even schrikken,zeg! Ze pakt het wel moedig op. een dappere dochter. En bijzonder, toch, dat mooie moeder -dochter moment

    BeantwoordenVerwijderen