Welkom op mijn blog
Ik schrijf stukjes over het dagelijkse leven in mijn gezin, op het werk of in de kerk en over de omgang met God.
Mijn verlangen is om je te bemoedigen, aan te vuren en van elkaar te leren.
Veel zegen bij het lezen!

donderdag 26 juli 2012

De wissel

Er waren eens twee treinen...
De ene trein groeide op vanuit een vaste remise en reed altijd dezelfde routes. Het was rustig en voorspelbaar. Hij werd op tijd gewassen en gerepareerd en groeide op. De grote trein zag echter altijd wel een mankement aan de kleine trein en die  begon zo nu en dan zijn eigen routes te rijden...

Er was nog een trein...
Die trein had geen vaste remise. Ze ging van remise naar remise. Ze miste de andere treinen waar ze net een paar routes mee had gereden. Gelukkig waren ze met nog 6 andere treinen en die verhuisden ook mee.
De grote treinen zorgden goed voor de treinen maar ze zeiden wel hoe het moest en de kleine trein had al snel door dat ze maar beter op het spoor kon blijven en geen fouten maken, want dat werd niet geaccepteerd..
De grote treinen vertelden over een Machinist, daar kon je ook maar beter goed naar luisteren, dus dat deed de kleine trein. Ze las in het instructieboek en had al snel door dat die Machinist helemaal te vertrouwen was.

Op een dag vond de kleine trein het genoeg en besloot een eigen remise op te zoeken. Dat was een mooie tijd. De trein ontdekte dat ze nu zelf kon beslissen welke kant ze op reed en dat bezorgde haar een gevoel van opwinding. Ze was nog volop in die fase toen ze op het station een andere trein zag staan. "Hey", zei ze "ik heb jou nog nooit gezien". De kleine trein was al op zoveel stations geweest, en dus gewend om alle treinen te groeten. De andere trein vertelde dat hij altijd op deze route reed. "Altijd?" vroeg de trein, en het leek haar maar saai, altijd op dezelfde route. Maar al snel bleek dat deze trein ondanks zijn route regelmatig van het spoor was afgeraakt.
De kleine trein begreep daar niets van en vond zichzelf de beste en vroeg zich af of de andere trein het instructieboek wel had gelezen, sterker nog, of hij de Machinist wel kende.
De trein had helemaal niet door hoe goed ze zichzelf vond en dacht dat de Machinist toch wel heel tevreden moest zijn met een trein die nauwelijks brokken maakte.
Omdat de twee treinen elkaar goed begrepen en elkaar aardig vonden gingen ze dezelfde route rijden.
Maar de ene trein werd onrustig, altijd dezelfde route, nooit eens wat anders.
De andere trein vond het nog steeds moeilijk dat de grote trein hem nooit eens een compliment gaf en alleen maar zijn ontsporingen zag. Gelukkig vond de kleine trein dat niet erg en kon zich bijna niet voorstellen dat deze trein met haar dezelfde route wilde rijden.
De Machinist wilde wat reparaties aan de trein verrichten maar de trein was veel te bang dat ze dan lelijker zou worden, want dan kwam alle roest onder de verflaag te voorschijn.
Ze vroeg aan de Machinist of hij haar niet op een ander spoor wilde zetten, zodat ze haar eigen route kon rijden. Maar het leek wel of de Machinist niet luisterde.
Ondertussen was de vroegere thuisbasis ook weer eens verwisseld van remise. Er was geen thuishaven meer en de trein voelde zich na al die wissels een beetje vreemd, Ze hoorde nergens thuis. Ze probeerde zich aan niemand te hechten want na een tijdje zouden de treinen toch weer vertrekken, zoals altijd.
Ze werd ontevreden en eiste van de Machinist dat hij haar snel een andere remise moest geven en terwijl de Machinist allang zijn gereedschapskist in orde bracht voor de grote opknapbeurt werd de kleine trein ongeduldig en besloot maar vast de andere route te gaan rijden.
Daar kwam ze bij een remise waar ze hartelijk ontvangen werd en de andere treinen haar een thuisgevoel bezorgden. Het ging een tijdje goed, maar de trein had niet geleerd on nee te zeggen en ze probeerde het iedereen naar de zin te maken, vooral de treinen die haar extra aandacht gaven...
Maar gelukkig greep de Machinist op tijd in. Op een dag keek Hij de trein aan en vertelde wat er zou gebeuren als hij alle rommel onder de verf liet zitten. Dan zou de trein compleet verroesten en ongeschikt worden. En de andere trein die intussen ook op zijn eigen spoor zat floot Hij ook terug.
Jullie gaan samen de route rijden die Ik voor jullie heb. De Machinist was niet boos en de andere trein was ook niet boos op de kleine trein. Maar de kleine trein was erg verdrietig, teleurgesteld in zichzelf en verwonderd tegelijk.
''Hoe kan het", dacht ze, "dat ze onvoorwaardelijk van me houden?" "En hoe kan het", dat ik dacht dat ik het zo goed moest doen?" Gelukkig kwamen er een paar wijze treinen op haar spoor die haar leerden wat echte liefde was. En dat de Machinist niet keek naar de ontsporingen maar naar de motor en de mogelijkheden die er in de trein zaten.
Er ging een wereld open voor de trein toen ze begreep hoe het zat. Ze mopperde en sputterde nog wel eens tegen de Machinist maar begreep dat dat niets uitmaakte voor Zijn goede zorg en liefde voor haar.
Ze durfde steeds meer zichzelf te zijn en het viel anderen ook op. Ze leerde dat het niet erg was om nee te zeggen. Ze begreep dat de route die de Machinist voor haar wees een hele andere route kon zijn dan voor andere treinen. Ze stopte met vergelijken en zich verantwoordelijk voelen voor de andere treinen met andere routes en aanvaardde haar route. Al snel ontdekte ze dat het helemaal niet saai was en dat je er blij van werd om de routes te volgen. Dat kwam omdat de angst weg was.
Omdat de roest weg was en er een mooie nieuwe rode verflaag op de trein was gekomen. Ze wilde het wel iedereen vertellen.
Maar ze kwam er al snel achter dat dat helemaal niet zo gemakkelijk was.
De andere treinen haalden hun neus op en ze voelde zich erg verdrietig. Maar de Machinist zei haar dat ze niet verdrietig moest zijn en dat Hij toch voor haar zorgde. Zo leerde de trein dat het genoeg was om op de Machinist te vertrouwen en sommige wijze treinen haar angsten of fijne momenten te vertellen en de slecht wissels te vermijden. En als ze in het instructie boek las, las ze dat het de Machinist ook zo verging. Hij had treinen waar hij vele routes mee reed, een paar treinen die hij wat minder goed kende en een grote groep treinen, die zo nu en dan eens passeerden, maar uiteindelijk was Hij ook vaak alleen.

Vandaag is weer een mooie zonnige dag. De trein vertrouwt de route toe aan de Machinist, start de motoren en doet de radio aan.
Uit de boxen schalt het lied: "Echte helden kijken niet om, maar vertrouwen op God en de toekomst die voor hen ligt."
De fluit van de conducteur klinkt en de trein komt in beweging, op naar de volgende bestemming....

3 opmerkingen: